Zawody biegowe: 10. PZU Półmaraton Warszawski, czyli jeden z celów biegowych na 2015 osiągnięty! 🙂

Kto czytał mój pierwszy w tym roku wpis na blogu (kto nie czytał zawsze może to teraz nadrobić ;)) ten wie, że jednym z celów na 2015 było ukończenie biegu na dystansie 21,0975 km. I właśnie to zrobiłam! 😀

Tak na marginesie, to po cichu liczę, że uda mi się ten wyczyn w tym roku powtórzyć co najmniej jeszcze raz (tak, tak – apetyt rośnie w miarę jedzenia ;)). Okazja nadarzyła się właściwie sama, bo kilka dni temu wygrałam pakiet startowy na PKO Półmaraton Sopot, który odbędzie się praktycznie już za miesiąc, 2.05. Tydzień przed moimi 33. urodzinami, więc tym bardziej mam ochotę pojechać. Mam nadzieję, że się uda – każda tego typu przyjemność wiąże się też niestety z wydatkami… Mimo wszystko kontynuujemy z Kubą, moim trenerem, przygotowania półmaratońskie 🙂 W niedzielę wieczorem, kiedy emocje ze startu jeszcze dobrze nie opadły, miałam już w mailu rozpisany plan na kolejny tydzień. Pełen profesjonalizm 🙂

Innym postanowieniem na ten rok było pisanie relacji ze startów na bieżąco, kiedy emocje i wspomnienia są jeszcze bardzo żywe, postaram się więc w miarę szybko opublikować ten post. Małgosiu, to między innymi dla Ciebie 🙂

Niestety, niedziela nie rozpoczęła się dla mnie tak jakbym tego chciała. Ale po kolei…

Po pierwsze, nie mogłam zasnąć. Nie wiem dlaczego, raczej nie z nerwów. Kiedy znalazłam się w łóżku i tak nie było za wcześnie, a tu jeszcze w nocy przestawialiśmy zegarki na czas letni, więc i tak godzinę snu miałam mieć mniej.  Całą sobotę spędziłam poza domem. Może i lepiej, bo nie miałam okazji zbytnio myśleć nad moim debiutanckim niedzielnym startem i niepotrzebnie się denerwować. Minus był taki, że nie miałam do startu nic kompletnie przygotowanego a jak już kiedyś pisałam, wolę sobie wszystko naszykować wieczorem dzień wcześniej: raz – bo rano mogę dłużej pospać ;), dwa – bo nie biegam rano nerwowo po domu, trzy – bo przedłużam w ten sposób przyjemność, jaką mam ze startu w zawodach 😉
Po drodze do domu odebrałam od Brata nr 1 pakiet startowy. Mając małe dzieci, odbiór pakietu przez kogoś innego jest dużym ułatwieniem, więc tym bardziej doceniam, że Brat biega razem ze mną 😉 Z drugiej strony odbierając pakiet osobiście, zwłaszcza na duży bieg (bo zwykle towarzyszy wtedy temu cała biegowa otoczka), można wprowadzić się w biegowy nastrój już dzień wcześniej…

Po powrocie do domu, zanim położyliśmy dzieciaki spać, trochę się zeszło. Potem przygotowanie do debiutanckiego startu w zawodach na dystansie półmaratonu zajęło mi więcej czasu, niż na inne biegi. Między innymi dlatego, że pakiet startowy wpadł w moje ręce tak późno. Musiałam się nim trochę „nacieszyć”. Uzupełniłam dane osobowe na odwrotnej stronie numeru startowego. Numeru z moim imieniem 🙂 Przeglądałam m.in. informator zawodów – wg mnie, poza samym regulaminem zawodów, to lektura obowiązkowa przed startem w zawodach – kompilacja najważniejszych informacji.

Przymierzyłam też oczywiście koszulkę z pakietu startowego.

I tu pojawił się dylemat czy pobiec w niej, solidaryzując się z innymi biegaczami, czy może w innej… Kiedy wiele tysięcy biegaczy ma na sobie podobny strój, to ma to dla mnie swój urok. Ma się wtedy jeszcze większe poczucie wspólnoty z innymi biegaczami. Jednak, szczerze mówiąc, tak na pierwszy rzut oka, koszulka nie przypadła mi za bardzo do gustu. Jest za mało różowa (różowy to mój ulubiony kolor jeśli chodzi o strój i gadżety do biegania;)). Żartuję, po prostu rozmiarowo to nieco wyrośnięte „M” i jest na mnie trochę za duża („M-ka” za duża – jak cudownie to brzmi;)). I grafika, co prawda oddająca ideę dekady tych zawodów, jakoś mnie nie zachwyciła, ale de gustibus non est disputandum… Poza tym, pomyślałam sobie, że będę mieć o wiele większą przyjemność z noszenia tej koszulki, kiedy już przebędę dystans półmaratoński na własnych nogach. Koszulka czeka więc na swoją biegową premierę, a ja ostatecznie zdecydowałam się pobiec w koszulce adidas Supernova W #climacool od SKLEPBIEGOWY.COM. Ma piękny, energetyczny fioletowo-różowy kolor 🙂

Po drugie. Jak nietrudno się domyślić, w efekcie powyższego, rano nie mogłam wstać. Budzik dzwonił, a ja czekałam na kolejną drzemkę i jeszcze kolejną… ale na szczęście jakoś się udało 🙂 Niestety, wstałam z katarem. Na dwa dni przed półmaratonem zaczęło mnie brać jakieś przeziębienie i zdecydowało się zaatakować bardziej konkretnie właśnie w dniu mojego debiutu. Jakby tego było mało, do kataru dołączył też ból brzucha, bo Matka Natura uznała, że nie zaszkodzi mi przypomnieć, że jestem kobietą… Śniadanie (bułkę z miodem, gdyby ktoś był ciekaw) wcisnęłam w siebie przez rozsądek, bo mój żołądek jeszcze się nie obudził. Połknęłam więc no-spę i zaczęłam się dość żwawo szykować do wyjścia. Zbliżała się umówiona godzina, o której miał przyjść po mnie Brat nr 1, żebyśmy razem pojechali na zawody.
Już po biegu, przeczytałam w relacji Bartka Olszewskiego, znanego jako WarszawskiBiegacz.pl, że on też zażył przed biegiem m.in. no-spę (co prawda z innych powodów ;), jak się domyślam, żeby uniknąć skurczy mięśni). Może więc niepotrzebnie denerwowałam się w niedzielę z rana na Matkę Naturę, ona widocznie chciała dla mnie jak najlepiej 😉

Tego dnia komunikacja miejska w Warszawie była dla uczestników biegu darmowa, bilety zastępował numer startowy.

Po drodze na Pl. Piłsudskiego, gdzie mieściło się miasteczko zawodów, wyjrzało słońce. Doszłam więc do wniosku, że pewnie za ciepło się ubrałam. Zdecydowałam się na długie legginsy, koszulkę funkcyjną z długim rękawem plus wspominaną wyżej koszulkę z krótkim na wierzch. Poranne 5°C na termometrze i chmury nie zachęciły mnie do biegu na krótko, przecież jestem zmarzluchem;) Na szczęście oprócz czapki przeznaczonej na zimniejsze dni, wrzuciłam do torby moją czapkę z daszkiem. Kiedy jednak przy depozycie zdjęłam kurtkę, zdecydowałam się pozostać w długim rękawku. Choć świeciło słońce, wiał wiatr i było mi (delikatnie mówiąc) dość rześko. Cóż, klasyczny błąd nowicjusza, który musiałam potem skorygować w trakcie biegu 😉

Trochę zaskoczyła mnie długość kolejek do tojtojów. W efekcie, sygnał startu usłyszałam, kiedy stałam jeszcze w kolejce do WC Chatki 😉 Nauczka na przyszłość, przybyć na miejsce biegu z odpowiednim wyprzedzeniem! Na szczęście, kiedy dotarłam do swojej strefy startowej, ta dopiero zaczęła ruszać w kierunku linii startu. Już po biegu okazało się, że różnica czasu brutto i netto wyniosła w moim przypadku 10 min i 10 s.

Po raz pierwszy już sam start wywołał u mnie wzruszenie – o mało się nie rozpłakałam już w momencie przekraczania linii startu. Cóż, mam oczy w mokrym miejscu… Najwyraźniej atmosfera i emocje innych ludzi wokół mnie tak mi się udzieliły… A może po prostu z całą mocą dotarło do mnie co zamierzam za chwilę zrobić i jaką to stanowi odmianę od tego co było jeszcze 10 miesięcy temu? Nie wiem, grunt że się jednak opanowałam i wyruszyłam w swój najdalszy i najdłuższy jak do tej pory bieg.

Początek był naprawdę piękny, aż chciało się biec. Ustaliliśmy z Kubą, że spróbuję powtórzyć taktykę z XXXII Biegu Chomiczówki (15 km) – początek miałam przebyć jak najspokojniej, żeby się „nie zagotować” na pierwszych kilometrach, a potem (jeśli tylko będę czuć że dam radę) od ok. 15 km przyspieszyć. Tuż przed podbiegiem nad Al. Jerozolimskimi wyprzedziła mnie, żeby nie powiedzieć, że zmiotła z trasy;), dość zwarta grupka biegnąca za pacemakerem, nie umiem jednak powiedzieć teraz na jakie tempo biegli, ale na pewno nie na 2:20. Trochę mnie to zaskoczyło, bo byłam pewna, że na starcie dołączyliśmy się do oczekujących biegaczy niewiele przed ostatnim pacemakerem, biegnącym właśnie na 2:20. Jak się później okazało, nie była to ostatnia wyprzedzająca mnie tego typu grupka… Usunęłam się więc na bok i spokojnie, swoim tempem dotarłam do pierwszego punktu nawadniania na 5 km. Dobiegłam tam po ok. 33 min, chętnie korzystając z wody. Poczułam w żołądku „chlupnięcie” zimnej wody, co wywołało lekki dyskomfort, ale na szczęście tylko przez chwilę. Biegłam więc sobie dalej spokojnie do 7 km, gdzie był nawrót w stronę Centrum.

Kiedy wbiegłam na ul. Puławską poczułam że jest mi jednak zdecydowanie za ciepło. Przebiegłam tak jeszcze jakiś kawałek, aż w którymś momencie uznałam, że po prostu muszę zdjąć z siebie jedną warstwę. Zdecydowałam, że będzie to koszulka z długim rękawem (ta spodnia, żeby nie było za łatwo ;), ale przynajmniej można ją było zawiązać w pasie). Nie przerywając biegu ściągnęłam ją z siebie i od razu poczułam, że to była właściwa decyzja! Dosłownie jakby ktoś zdjął ze mnie parę kilo! 😉

Na 10 km zameldowałam się po 01:07, czyli nieco szybciej niż w czasie mojego pierwszego oficjalnego startu na 10 km w Biegnij Warszawo 2014. Przyznaję jednak, że w trakcie biegu nie spoglądałam zbyt często na zegarek, a jeśli już, to patrzyłam raczej na pokonany dystans, a nie na tempo. Postanowiłam przede wszystkim cieszyć się z tego startu. Na punkcie nawadniania wypiłam najpierw izotonik, a potem jeszcze trochę wody.

Przy ul. Waryńskiego (mniej więcej w połowie trasy) minęłam grupkę studentów walczących ze swoją „połówką”, jeśli wiecie co mam na myśli 😉 Ten widok wywołał szeroki uśmiech na mojej twarzy. Niestety, jakoś za późno się zreflektowałam i nie mam żadnego własnego zdjęcia. „Pożyczam” więc to z fejsbukowej strony Fundacji „Maraton Warszawski”, autorstwa P. Andrzeja Chomczyka.

Odcinek biegnący Trasą Łazienkowską, między Rondem Jazdy Polskiej a zbiegiem w ul. Solec, wspominam bardzo dobrze. Chyba było wtedy trochę z górki 😉 Szczęśliwie minęłam 13 kilometr i zrobiłam kilka fotek zamkniętemu Mostowi Łazienkowskiemu, przez pożar którego trasa biegu musiała niemal w ostatniej chwili ulec zmianie. Nie każdy pewnie zdaje sobie sprawę z tego, że atestowana przez PZLA trasa musi spełniać różne ściśle określone wymogi (np. musi posiadać określoną różnicę wysokości między startem i metą). Tym bardziej chylę czoła przed Organizatorami, że tak szybko udało im się opracować nową trasę. Moim zdaniem bardzo fajną trasę. Z doświadczenia w organizowaniu imprez związanych z częściowym wyłączeniem ruchu w mieście wiem, że załatwianie tego typu spraw wiąże się z solidną porcją papierkowej roboty, a działałam na znacznie mniejszą skalę. Chapeau bas!

Kiedy zbiegłam na Wisłostradę poczułam, że trochę wieje i nie było mi już tak przyjemnie. Minęłam Stadion Narodowy, pod którym pierwotnie miała być meta biegu.

Za chwilę skontaktowałam się też z Bratem, który jak się okazało, dobiegł na metę z czasem 02:00:14! On już poszedł odebrać swój depozyt, a mnie czekało jeszcze stanie w dłuuugiej kolejce po jedzenie i upominek od sponsorów biegu w postaci saszetki do biegania. Kiedy stałam w kolejce, przypomniałam sobie o rozciąganiu, więc troszkę się porozciągałam, choć chyba nie najlepiej mi to wyszło;) W tym czasie dotarła do mnie Przyjaciółka z Mężem – moi nieco spóźnieni Kibice na medal 😉